Cathédrale Notre Dame de Paris
Een doordeweekse zomerdag in de Notre Dame van Parijs. Een koor van Zweedse jonge vrouwen beleven even hun moment de gloire in de wereldberoemde kathedraal. Ze kijken naar de 35-meter hoge gewelven, en missen daardoor een klein natuurwonder op de vloer: de zon projecteert zichzelf doorheen een minuscuul gaatje in een glasraam op de vloer tussen het koorgestoelte. Zo kan je soms zonnevlekken waarnemen op het eeuwenoude marmer.
Achteraan, op het hoge doksaal, staat het impossante vijfklaviersorgel dat in de loop van de geschiedenis veelvuldig omgebouwd werd. Sinds 1956 heeft het instrument, dat voor een gedeelte gebaseerd is op pijpwerk van Cavaillé-Coll, een elektrische toets- en registertractuur.
Vooraan staat een tweeklaviers koororgel, ingewerkt in het koorgestoelte. Ook dit instrument heeft een lange geschiedenis van verbouwingen. Merklin werd in 1890 geprezen door niemand minder dan César Franck met het elektropneumatische instrument dat hij in de oude kast bouwde. Twintig jaar later werd er weer een mechanische tractuur aangelegd. In 1969 verving Boisseau het inwendige door een nieuw, neobarok instrument.
In 2010 voerde Bertrand Cattiaux een grondige relevage uit. Er werd een nieuwe speeltafel gebouwd. Toetstractuur, windladen en pijpwerk bleven behouden. De elektro-pneumatische registertractuur werd volledig vernieuwd door Pels-D’Hondt Orgelbouw. Zware elektromagneten trekken nu de dertig slepen open en dicht, en een nieuwe setzercombinatie geeft de klankkleur een nieuwe dynamiek.